Historia miasta
Książ Wielkopolski prawa miejskie uzyskał na początku XV wieku. Pierwotna nazwa miasta, Książe, oznaczała własność książęcą grodu. Herb przedstawia w polu czerwonym dwie białe, nakryte stożkowymi błękitnymi daszkami, wieże obronne połączone murem, z czarnymi otwartymi bramami. Godło to symbolizujące gród obronny, znane jest z pieczęci z XVII wieku.
Początki Książa sięgają XII wieku, po raz pierwszy wspomniany jest w dokumencie Księcia Mieszka Starego z 1193 r. przy okazji przekazania wsi na rzecz opactwa benedyktynów z Wrocławia. Od 1273 roku w Książu znajdowała się siedziba kasztelani. Prawa miejskie zyskał Książ przed 1416 r. (być może nawet przed 1407r.). Od XIV wieku był osadą szlachecką i należał kolejno do: Księskich, Pogorzelskich, Trąbczyńskich, Zakrzewskich i Budziszewskich. Głównym źródłem utrzymania ludności było rolnictwo i rzemiosło, w XVII wieku odbywały się w mieście 4 jarmarki na podstawie przywileju króla Stanisława Augusta z 15 lipca 1774 roku. Po drugim rozbiorze Polski Książ znalazł się w obszarze nowo utworzonej prowincji "Prusy południowe" W czasie Wiosny Ludów w Książu znajdował się jeden obóz powstańców liczący około 1200 powstańców pod dowództwem mjr. Floriana Dąbrowskiego.
W dniu 29 kwietnia 1848 roku rozegrała się bitwa z wojskami pruskimi, w której zginęło około 140 Polaków, 583 wzięto do niewoli, a miasto spalono. Pamiątką po tym wydarzeniu są zachowane dwa kopce z prochami pobitych. W czasie powstania Wielkopolskiego Książ wniósł również udział w budowanie zrębów wolnej i niepodległej Rzeczypospolitej Polskiej, wystawiając liczący około 120 ludzi oddział powstańczy. Oddział ten został wysłany na front leszczyński oraz pod Rawicz. Użyto go do odpierania częstych i krwawych ataków niemieckich. Powstańcy z tego oddziału wraz z innymi stali się zalążkiem 6 Pułku Strzelców Wielkopolskich, przekształconego później w 60 Pułk Wielkopolski. W okresie II wojny światowej, już 8 września 1939 r. władze w Książu objęli miejscowi Niemcy, wprowadzając szereg ograniczeń dla ludności polskiej. W dniu 20 października 1939 r. dokonano na rynku masowej egzekucji na Polakach. Zostało rozstrzelanych 17 mieszkańców Książa, Dolska i okolicznych miejscowości:
- Burdajewicz Józef Alojzy lat 44 z Dolska,
- Borowicz Antoni lat 32 z Książa,
- Bielerzewski Ignacy lat 75 z Dolska,
- Bielerzewski Tadeusz lat 36 z Dolska,
- Cyplik Jan lat 53 z Książa,
- Doerffer Stefan lat 62 z Brzóstowni,
- Jędrzejczak Antoni lat 62 z Ostrowieczna,
- Kossowicz Ludwik lat 58 z Dolska,
- Lis Czesław lat 21 z Konarzyc,
- Łagodzki Henryk lat 43 z Książa,
- Mazurkiewicz Andrzej lat 34 z Dolska,
- Mlicki Ignacy lat 41 z Pokrzywnicy,
- Nowak Stanisław lat 35 z Małachowa,
- Paul Tomasz lat 58 z Dolska,
- Święcicki Andrzej lat 36 z Trąbinka,
- Szczepański Józef lat 57 z Książa,
- Zwierzchlewski Franciszek lat 42 z Książa.
Książ został wyzwolony 23 stycznia 1945 r. Nowy etap działalności miasta zapoczątkowały wybory do miejskiej rady narodowej, które odbyły się 6 marca 1945 r.